Μετά τον Αλέξη

Τι είναι πράγματι , η εκ προθέσεως ή μη , δολοφονία του μικρού Αλέξη; Είναι μια νέα αρχή ή μήπως ένα σκληρό τέλος; Είναι η αφύπνιση της αστικής τάξης που βλέπει να καταρρέουν τα κεκτημένα της, ή μια νέα αρχή της υποδούλωσης της ; Και αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, γιατί επιτρέψαμε αυτήν την μακρόχρονη αδιαφορία ; Γιατί επιτρέψαμε αυτήν την άλωση του πνεύματος και της σκέψης?
Και αν υποθέσουμε ότι ως κοινωνία, βρισκόμαστε σε αυθόρμητη εξέγερση, γιατί ως άνανδροι ενήλικες προτάσσουμε τα ίδια τα παιδιά μας μπροστά στην κάννη των όπλων, μέσα στα σύννεφα των δακρυγόνων ,κάτω από την αφόρητη πίεση της ψυχολογικής και βιολογικής αυτής έντασης που διαδραματίζεται σε αυτό το θέατρο του παραλόγου ;
Γιατί άραγε αφήνουμε τα δεκαπεντάχρονα παιδιά μας να διεκδικήσουν αυτά που εμείς θεωρούμε κεκτημένα και αυτονόητα ; Και γιατί να επιτρέπουμε να τα διεκδικούν με αυτόν τον τρόπο ;
Μήπως τελικά είμαστε και εμείς κομμάτι της διαφθοράς, της αδιαφορίας και της εκμετάλλευσης ;
Μήπως φτάσαμε στο έσχατο σημείο της κακοποίησης των ίδιων των παιδιών μας ;
Ποιος είναι άλλωστε ο ορισμός της κακοποίησης ;
Είναι μία επιθετική ή πολλές φορές και αδιάφορη συμπεριφορά ή ενέργεια που δημιουργεί βλάβη, τραύμα, πόνο, φόβο, απειλή, αίσθημα δυσαρέσκειας, δυσφορίας, αποστροφής ή ενοχής και έχει αρνητική επίδραση στο άτομο που τη δέχεται. Οι συνηθέστερες μορφές κακοποίησης είναι η σωματική , η συναισθηματική, η παραμέληση και η έκθεση σε κίνδυνο, η εκμετάλλευση .
Η μοναδική μορφή κακοποίησης που μας λείπει για να συμπληρωθεί το πάζλ είναι η σεξουαλική, …….ή μήπως ,και κατά μία έννοια ,είναι το σύνολο όλων των ανωτέρω ?

Konstantinos-D